Mijn bevallingsverhaal

Hoi

eindelijk tijd gevonden om mijn verhaal neer te typen.

We wisten al effe dat we een geplande KS gingen krijgen op 5 augustus 2010
Op 4 augustus nog es naar de materniteit om aan de monitor te liggen en de voorbereiding te treffen: dossier in te laten vullen, een spuitje tegen het flebiet, een kamer vast te leggen
's Avonds mocht ik dan es bellen om te weten hoe laat we op de planning stonden, normaal de eerste.
En idd, om 6u30 werden we verwacht op de materniteit.
David is nog opgegaan voor een halve nacht.
Van slapen zelf kwam natuurlijk niet veel in huis, ale bij mij toch niet... amper 45 min.
Net als vorige nachten had ik wat last in mijn bekken en been, maar ik had het grootste deel van zwangerschap daar last van met momenten, dus ik maakte me geen zorgen.
Toen ik uiteindelijk sliep werd ik om 5u wakker met hevige buikpijn. maar lag op mijn 'verkeerde" zijde, dus ik dacht dat het daarvan was, had dat nog al es had toen ik op die zijde lag.
Effe bekomen en nog es naar toilet, want om 5u30 hadden we zowiezo de wekker gezet.
Maar ik kreeg nogmaals die buikpijn en tegen 5u30 werd het helemaal erger, het begon zelf in mijn rug.
Ben op bed gaan zitten en zei tegen David dat ie zich mag klaarmaken want dat ik dacht dat het zowiezo begonnen was.
Op zijn duizende gemakjes stond ie op, maakte zichzelf en Thibo klaar. Ik kon mezelf amper klaarmaken omdat ik constant die weeen kreeg. Heb dan David echt wat moeten aanporren.
Tegen 6u30 zijn we aangekomen op Spoed, daar heeft David me afgezet en Thibo vlug naar de opvang gedaan.
Een verpleger van Spoed bracht me intussen naar de materniteit. Ze waren me al verwachtende maar natuurlijk niet met al direct hevige weeen.
De pijn was intussen niet te harden, amai zulle... dacht toch dat weeen geleidelijk opkwamen en niet direct van 0 tot hoogtepunt.
Een vroedvrouw voelde es en bleek dat ik al volledige verweking had en 5cm opening. Van Thibo ben ik in de tijd nooit zover geraakt :-)
De gyn werd op de hoogte gebracht en die stelde voor van me toch es vaginaal te laten proberen.
Ik vroeg dan wel direct een epidurale, want hield het echt niet langer uit .... en dat bed waar ik in lag ook niet vreesde ik.
Bovendien deed ik daar nog es een hyperventilatie-aanval, niet handig in een weeenstorm.
David was intussen ook al aangekomen en op de hoogte gebracht.
Ik werd dan naar de arbeidskamer gereden en aan de monitor gelegd. Het was effe wachten op de anesthesist want ze zat met een spoedgeval beneden.
Maar tegen 7u30 werd ik verlost en kreeg mijn epi. Het moment dat ze de naald in mijn rug stak, brak mijn water... hihih amai wat een gek gevoel lol
Kort erna overviel mij een zaaaaaaaaaaaaalig gevoel... geen pijn meer. Ik voelde de weeen heel lichtjes zo als golvingen maar geen pijn....
De gyn kwam ook nog es langs om te voelen en had 6cm opening maar nog geen indaling.
Omdat bij een epi de weeen wat afvlakken en zo geen indaling bevorderen werd beslist van infuus met weeen opwekkers aan te hangen.
Hij wou het nog effe een kans geven maar begon te vrezen voor een natuurlijke bevalling.
Tegen 9u30 kwam ie nogmaals langs en nog steeds geen indaling. Omdat we een scenario zoals bij Thibo in de tijd wilden vermijden (wilde ook niet indalen met als gevolg een spoedKS) werd beslist van uiteindelijk toch zoals gepland een KS te doen.
Kort erna werd ik naar het OPkwartier gereden, David moest effe boven wachten.
Beneden kreeg ik een nieuwe epi (met wat straffer spul in) en een blaassonde, en werd dan een OPzaal ingereden en op zo'n smalle tafel gelegd.
De gyn kwam en zei dat de papa gehaald mocht worden. Terwijl maakte de gyn zich klaar. Dit waren de spannendste minuten uit mijn leven want de papa kwam maar niet af.
De gyn was al beginnen snijden, ik kreeg het al bijna... Maar gelukkig was de papa net op tijd, met zijn camera in de aanslag.
Veel getrek en geduw aan mijn buik en plots... een schreeuw. Om 11u04 werd ons 2de spruitje Mathis geboren.
't eerste wat ik de gyn hoorde zeggen: amai wat een beer :-)
Hij tilde hem efkes over het doek, maar de navelstreng was tekort dus zag effe een glimp, maar genoeg om de traantjes al te laten vloeien.
David mocht mee met Mathis terwijl de gyn mij verder "afwerkte"
Dan kreeg ik Mathis ook nog effe te zien... terug een emo moment.
David mocht mee met Mathis naar boven, ik moest nog een uurke op recovery blijven tegen dat ik iets of wat mijn benen kon bewegen, pppfff... was me dat een eeuwigheid. Ik maar proberen van te "forceren" mijn benen te bewegen.. wat natuurlijk niet zo simpel is e.
Uiteindelijk mocht ik dan naar boven en kreeg ik dan pas te horen dat ik Mathis niet eens bij me mocht houden. Dat ie 24u op prematuren moest doorbrengen om zijn glycemie te volgen ivm zwangerschapdiabetes. Hij mocht enkel bij me om BV te geven.
Maar 't voornaamste was dat alles in orde was.
En zoals verwacht was hij geen kleintje: 4150gr en 53.5cm